به بهانه 21 آذر 1304 روز تولد شاملوی بزرگ .تو " بامداد " عظیمی
به عظمت " غزل بزرگ "
به صلابت تصویرِ " آیدا در آینه "
همانند " هوای تازه " در یک صبح بهار
که نسیم بوی خوشِ بوته های بیابان را که از " بارانِ شبانه "
به عاریت گرفته اند ، در " باغ آینه " ایثار گونه تقدیم می دارند .
اکنون ، " نگاه کن " تو " سرچشمه " تمام " راز" ها ، " افق روشن "
همه ی " انتظار" های " وصل " و " میعاد " گاه عاشقان
که ، " بازگشتِ " ، " بدون " ، " تردید " را در
" چشمان تاریک " در یک " غزل آخرین انزوا" و " باسماجتِ یک الماس "
در شبی از " شهرِ سرد" و از " پایتخت عطش "
ویک " سمفونی تاریک " با " مرثیه ای برای مُردگانِ دیگر " سرودی !
" تو را دوست دارم ، به تو می گویم ، به تو سلام می کنم "
" در جدالِ آینه و تصویر " ، " در میدان " ، " عاشقانه "
همه را به روشنی بَدل کردی
اکنون هیهات " و تو خاموشی کرده ای پیشه "
تو " رکسانا " ی تمامی انسان ها بودی زیرا گفتی :
" من میتوانم ، می توانم " و توانستی ، توانستی .
چه نهیبِ نفس گیری به بعضی آدمک ها ، که نه آدم ها، زدی :
" می شنوید ؟
بدبخت ها
می شنوید ... ؟"
چه بی رحمانه فریادت را بر سروده ی " رکسانا "
بوی تعفن خواندند !
و آن گاه " سایه ها " چه سقوطی کردند
تو تجلی تمامی قلب های " گرم و سرخ " هستی
خود، سرود تمام مردان سرگردانی وقتی گفتی :
" از قابِ خورشید
تفیدن را سبویی نیست
تا آبش "
" تنگاب ها " و " دریاها باگرداب های هول
و خرسنگ های تفته "
در برزخ " حریق قلعه یی خاموش " ، " عاشقان را تازیانه زدند
چراغ مان را کُشتند ، لبان مان را دوختند "
آری ابلیسان سورچران سفره عزیزان مان بودند و
خدا دست نیافتنی !
ای تبلور همه ی روشنایی ها ، " از زخم قلب " همه ما
" خون چکیده ست "
تو " صیقل ده تمام سلاح ها هستی
" برای روزِ انتقام "
و سرودی :
" سلاخ ها ، به تزویر عاشق قناری شده اند "
و آن که سرود :
" سلام ات را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است ... "
تو
ای انسان بزرگ
یادت همیشه زنده است
ای نام ات جاویدان .
ایلام - پاییز1369